Va terminando esta historia.
Llego al final del camino y non paré de facer semeyes.
Vine fotografiando
a todo lo que se menea.
Y de pronto solo hay mar,
ni siquiera hallé sirenas.
Non voy a facer más fotos
a non ser que retroceda,
Cosa que veo difícil,
teño nostalgia da miña terra.
Me confundí ante la vista
y no me queda remedio,
tengo que dar la razón
a los que siempre se empeñan
qu´esti planeta ye planu
y yo les decía necios.
Voy a esperar unes hores
sentau en medio les peñes
para ver qué por el fondo
va desapareciendo el sol
y de no haber contratiempo,
todo se pondrá prieto
sin asomo de tormenta .
Voy a tomarlo con calma
y cenar tranquilamente. .
Abarrunto que en dos horas
saldré de este encantamiento
que tiene ofuscada mi mente
y casi perdido mi aliento…
Disculpadme la licencia
de acabar con estos versos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario